Bugün Temmuz ayının ilk günü… Gün geçtikçe daha çok parlayan ve daha çok ısıtan Güneş gibi sıcacık bir “Merhaba” için, yeni bir başlangıç için güzel bir gün. Son birkaç aydır güzel günlere hasret kaldık. Bizi heyecanlandıran, mutlu eden, gülümseten detayları görmezden geldik. Kaygının koylarında yüzdük uzunca bir süre. Kimimiz eve kapanmak zorunda olduğu için; kimimiz de çalışmak zorunda olduğu için hayıflandı. Yaş sınırlaması, hafta sonu sınırlaması, şehir sınırlaması derken aklımızın sınırlarını zorlayıp durduk.
En ağır bedelleri hastalıkla ya da bu hastalık sebebiyle ölümle yüzleşmek zorunda kalanlar ödedi ve ödemeye devam ediyor. Normalleşme süreci başladığından beri daha umutluyuz belki ama kafalarımız daha karışık. Neye inanacağımızı kime güveneceğimizi şaşırdık. Fazla normalleşenler, normalleşemeyenler, işine geldiği gibi normalleşenler ve normalleşmekle normalleşememek arasında gidip gelenler olarak bölündük kendi içimizde. Yanlış olduğunu düşündüğümüz eylemlerimiz için de birer “ama “ koyduk önlerine ; “ama ben hiçbir yere dokunmadan oturuyorum kafelerde” “ama evine gittiğim arkadaş dışarı çıkmıyor ki” “ama ne yapayım annemi de mi görmeyim” vb. bir sürü günah çıkardığımız cümleyle hayatımıza devam etmeye çalışıyoruz. Ben de hayatıma devam ederken hafta da bir gün bu köşede olacağım ve içimden gelenleri paylaşacağım sizinle. Hayatın içinde ne varsa, yaşarken ne görüyorsak ya da neleri kaçırıyorsak; neşeli, hüzünlü, çirkin, göz alıcı… Kalemim döndüğünce paylaşacağım sizinle. Dilerim her yazı; sadece mevsiminde yiyebildiğiniz, en sevdiğiniz meyveyi tezgâhta gördüğünüz anda ki gibi hissettirir ve okurken o meyvenin tadını alırsınız.
Plansız yaşamaya alışmamız ve belirsizlikle başa çıkmayı öğrenmemiz gereken bu günlerde gökyüzüne daha çok bakmayı unutmayalım. Bazen gri bulutlar saracak, bazen sağanaklar yağacak hatta belki dolu. Hortumu, fırtınası, şimşeği bile olacak ama hepsinin sonunda Güneş mutlaka parlayacak, hatta belki Gökkuşağı... O yüzden göğe bakalım; Gökyüzü bizim, Gökyüzü hepimizin.
